Hieronder staat voor jou een verhaal we hebben het gevonden op deze
Site .
Je kan dit verhaal uitprinten en lekker op het strand lezen of gewoon op de computer
We hopen dat jullie het leuk vinden want het is natuurlijke heel iets anders dan normaal maarja toch hopen we dat jullie het leuk vinden.
Ik slof langzaam achter mijn familie aan. Mijn blik glijdt over het drukke strand. Wat vinden mensen er leuk nou zo vreselijk leuk aan om hutje mutje, praktisch bij elkaar op de handdoek, te liggen bakken? Ik zucht geërgerd. Op verrassende wijze hebben mijn ouders één vierkante meter ruimte weten te vinden. Ze zwaaien kinderlijk blij om me op die manier naar de goede te plek te loodsen. Met een sarcastisch glimlachje probeer ik me een weg te banen door de massa. Als ik ons handdoekeilandje heb bereikt, trek ik snel mijn kleren uit en verdwijn naar de zee. Daar heb je tenminste wat rust. Het strand bestaat namelijk voornamelijk uit watjes die bij een beetje kou het water niet meer ingaan. Daar hoort mijn familie dus ook bij. Huiverend werk ik me een weg door de golven de tegen mijn lichaam uit elkaar spatten. Okeej, dus het is ijs-ijs-koud…Maar dan heb je ook wat! En als je er eenmaal doorheen bent valt het best mee. Na dit oppeppraatje bal ik mijn handen samen tot vuisten en laat me met ingehouden adem voorover in het water vallen. Ik weet op dat moment precies hoe een ijsklontje zich moet voelen. Snel begin ik te zwemmen en ontwijk de golven die telkens nieuwe pogingen doen om me te verzuipen. Eindelijk weer een beetje warmte in mijn lijf. Ik kan mezelf gelukkig gelijk geven, het valt inderdaad mee als je er doorheen bent. Een halfuur en twee ontmoetingen met een verdwaalde vis verder besluit ik me toch maar weer op het strand te wagen. Mijn familie houdt zich slapend. Als ik naast mijn zusje me op mijn handdoek laat storten, doet ze vragend één oog open. ‘Hoe is het water?’ Klinkt het naast me. ‘Heerlijk’ antwoord ik, terwijl ik weet dat ze het te koud vind. Binnen 10 seconden is ze opgestaan en loopt naar de zee. In net zo’n korte tijd is ze terug en kijkt me verontwaardigd aan. ‘Het is ijskoud!’ Ik zucht en vraag tot hoever ze er dan is in geweest. ‘Ik heb even gevoeld met mijn teen.’ Luidt het antwoord. ‘Tja, dan kan je ook niet weten hoe lekker warm het verder op is.’ Boos steekt ze haar tong naar me uit en gaat dan weer liggen om verder te “slapen”. Tijd voor deel 2 van ‘Hoe vermaak je je in 10 eenvoudige stappen’. Ik ga op mijn buik liggen en kijk naar de mensen om me heen. Voor me ligt een oude vent met een bierbuik en zijn vrouw. Die zwemkleding stamt duidelijk uit de oertijd. Eitje, Duits! Als de vrouw begint te ratelen worden mijn vermoedens bevestigd. Links van me ligt een getinte jongen, met een snelle zonnebril, stoer te wezen. Wedden dat ie Pablo heet? Als hij merkt dat ik naar hem kijk doet ie hem snel af en knipoogt naar me. Deze is zeker weten Spaans. Zo wordt het wel heel gemakkelijk. Als ik verder op een groepje roodharige met een bijna eng bleke huidskleur zie liggen, is het bijna niet leuk meer zo simpel als het me word gemaakt. Alles aan die jongeren schreeuwt Engels. Wanneer ik me bedenk dat ik er maar mee ophoud, hap ik opeens zand. Als ik pissig omhoog kijk zie ik een grijnzende jongen die nog snel sorry zegt. Daarna loopt hij verder met zijn vriend, druk pratend over ‘chickies’. Ik schaam me er bijna voor dat die knurft Nederlands is. Tot mijn verbazing sluit hij zich aan bij het groepje Engelsen terwijl ik wel flarden van Nederlandse zinnen blijf horen. Zou ik me vergist hebben? Hinderlijk, ik kan het net niet goed genoeg horen. Als ik wil dat ik Engels hoor is het Engels, maar ik kan er net zo gemakkelijk Nederlands van maken. Zo schiet het natuurlijk niet op! Hier kan ik me dus echt dood aan ergeren. Nou moet ik het weten ook! Eerst een strategie bedenken, het mag natuurlijk niet opvallen. Na 5 minuten piekeren ben ik eruit en sta op. Ik doe gewoon net alsof ik naar het water loop, daarna bedenk ik me dat ik het te koud vind. Valt toch niet op, ’t strand zit vol koukleumen. Met mijn neus in de lucht verlaat ik ons eiland. ‘Ik let niet op jullie, niet op jullie, gewoon naar de zee.’ Hoe vaker ik het voor mezelf herhaal, hoe meer ik er in ga geloven. Nog drie stappen verwijdert. Ik spits mijn oren. Wat ik dan nog niet weet, is dat er recht voor me een schepje uit het zand steekt. Slof-slof-slof-BAM! Ik kieper voorover en probeer me snel ergens aan vast te klampen. Een arm, dan een nek, daarna een jongen die dit niet zag aankomen. Hij dondert net zo hard mee naar beneden. Beschaamd kijk ik in een overrompelt gezicht. Dan besef ik me dat ik dat verbaasde gezicht ergens van ken. Dat is die sukkel! Het dringt langzaam tot me door dat ik nog steeds boven op hem lig. Snel sta ik op. ‘Pas even op wil je!’ bijt hij me toe. ‘Are you okay?’ Een meisje kijkt met me vriendelijke ogen aan. Ik schud van ja en mompel dan iets van ‘payback-time, sand happen’. Ik veeg rustig de korrels van mijn wang en wandel verder. Ik zou het liefst ter plekke door het zand zakken. Mijn moeder staat druk met haar handen naar me te gebaren. Mijn vader is de spullen in aan het pakken en mijn zusje staat ongeduldig te wachten. ‘ Wat deed je?’ Dat nieuwsgierige kind ook altijd. ‘Niks…’ Nou, in ieder geval waren ze Engels. Wist ik eigenlijk ook wel, ik vergis me namelijk zelden. Nog een snelle blik over mijn schouder. Dag strand, dag zee. De auto staat te wachten, nog zo iets waar ik een hekel aan heb… autoritten!
